1950lerin sonlarında Cage bir bestekar olarak kariyerinde epey ilerlemişti. İlk dönem eserlerinde müzik teorisinin geleneksel kurallarına sadık kalmış ama zamanla bu kuralları irdelemiş, hepsine meydan okumuş ve içlerini açmıştı. Çiviler ve lastik bantlarla piyanoları başkalaştırıyor, saksı, inek çanı ve frekans osilatörleri çalıyor, elektro-akustik harekete öncülük ediyordu ve 1952’de müzikal olarak sessiz olan meşhur parçası 4’33”ü besteledi. Cage bu eseriyle dinleyicilerinin çevrelerindeki ortamdaki seslere odaklanmalarını sağlamak istiyordu. “Ben üretsem de üretmesem de bir yerlerde hep ses var ve hepsi mükemmel,” diyordu.
Cage 1959’da New York City’deki New School’da Deneysel Müzik dersinin yanında bir de Mantar Tanıma dersi verdi. Dersler bittiğinde yazar ve bahçe uzmanı Guy Nearing ve hevesli öğrencilerden oluşan bir grupla birlikte New York Mycological Society’i (New York Mantar Cemiyeti) diriltmeye karar verdi. Bu resmi olarak 1962 senesinde gerçekleşti. Tüzüklerinde olağanüstü şeyler vardı: New York’tan toplu taşıma uzaklığındaki ormanlara yaban mantarı toplamaya gitmek ve ganimetleriyle ortak akşam yemekleri pişirmek. Cemiyetin sosyal etkinlik takvimindeki popüler buluşmalardan bir tanesi New York City’deki bir restoranda düzenlenen Senelik Ziyafet idi ve hala sıklıkla New York Times’ın mutfak bölümünde bahsi edilir.