Doğu, çok eskilerden günümüze her zaman Batı'nın ilgisini çekmiş, Avrupa'nın çeşitli sınıflardan insanları, aydınları, sanatçıları, çok erken dönemlerden başlayarak bu gizemli ve kendilerine görece kapalı dünyanın büyüsüne kapılmışlardır. Bunun doğal bir sonucu olarak, değişik dönemlerde birçok yazar, birçok sanatçı, kimi zaman oturdukları yerden, kimi zaman yollara düşerek Doğu'nun izini sürmüş, yapıtlarında bazen gerçek Doğu'yu, bazen de kendi Doğu'larını anlatmış, öyküleştirmiş, betimlemişlerdir. Geniş anlamıyla "oryantalizm"in öyküsü aslında sanıldığından daha uzun, daha eski bir öyküdür ve bu büyük serüvenin yol haritasını çıkarabilmek için Büyük İskender dönemi yazarlarından Haçlı Seferleri söylencelerine, Marko Polo benzeri seyyahların seyahatnamelerinden ünlü kâşiflerin seyir defterlerine, Aydınlanma çağı romanlarından modem Avrupalı ressamların atölyelerine dek birçok yere uğramak gerekir. Batı resminde Oryantalizm adını verdiğimiz akımsa, 19. yüzyıl Avrupası'nda Romantizm akımına paralel olarak ortaya çıkan ve bakışlarını Doğu'ya, çoğunlukla da bu dönemde Avrupalıların gözünde Doğu'yu neredeyse tek başına simgeleyen Osmanlı İmparatorluğu'na ve onun üç kıtaya yayılan topraklarına yöneltmiş bir akımdır. Ne var ki, Avrupa resminde Oryantalizm kavramı henüz sahneye çıkmamışken, bir yandan yavaş yavaş tanınmaya başlayan Doğu'nun gizemine, bir yandan da dönemin Turquerie (Türk tarzı yaşam) modasına kapılan birçok Avrupalı sanatçı, kimi zaman bu topraklara gelerek, kimi zaman oturdukları yerden, bu dünyayı resimlemeye başlamışlardır bile. Bir bölümü "Boğaziçi Ressamları" diye adlandırılan bir dizi ressam da, 18. yüzyıldan başlayarak yaklaşık iki yüzyıl boyunca imparatorluk topraklarında, çeşitli nedenlerle ve yoğun biçimde resim yapmış, Osmanlı dünyasını o güne dek görülmemiş bir çeşitlilikle betimleyerek insanlığll1 görsel belleğine işlemişlerdir.