Beni Bağrına Bas, Patricia Piccinini'nin 1997'den bu yana ürettiği ve heykel, yerleştirme, çizim, video gibi farklı mecraları kullandığı işlerini bir araya getiriyordu.

Piccinini yapıtlarında, bugün hayatımızın merkezinde yer alan çeşitli meseleleri, günümüz teknolojisine, doğa kurgusuna ve tüketimciliğe atıfla ele alıyor. İşleri, iki karşıt genelgeçer yargıdan doğan çelişkili ruh haline işaret ediyor: Biri "dünyanın sonuna" yaklaştığımızı gösteren "alametlerin" sürekli arttığını söylerken, diğeri bilim ve teknolojinin dünyayı iyileştirip ebedi bir cennete dönüştüreceğini iddia ediyor. Piccinini'ye göre, çağdaş teknolojilerin dünyada devrim niteliğinde, kökten değişiklikler yaratacağını düşünmek kadar, bu teknolojilerin tamamen değersiz olduğunu savunmak da düpedüz "saçmalık". Tüketim dünyasının insanın aklını başından alan ışıltılı kusursuzluğunun işleyiş mantığını akılda tutarak, bu dünyanın her şeyi cilalayabilen stratejisini ödünç alıyor ve pek de alışık olmadığımız bir "nihai ürün"le sonuçlanan benzer bir aura yaratıyor.

Piccinini'nin bu "nihai ürünlerin" kafa karıştırıcı görünüşleri aracılığıyla ele aldığı karşıtlıklardan biri, "doğa/kültür" ikiliği. Ancak sanatçı bu karşıtlığı ele alırken, çağdaş kurgulara ve onların imalarına odaklanıyor ve "tüp bebek olarak dünyaya gelmiş, film izleyen bir AVM faresi" için "doğa"nın ne ifade ettiğiyle ilgileniyor. Çoğunlukla "anormal", "gayritabii", "ucube gibi" görünen yaratıkları, ebatları, oranları ve etten kemikten oldukları izlenimi veren gerçekçilikleriyle, aslında "normal" bir insana veya hayvana evrilmiş olabilecekleri hissini uyandırıyorlar. Bu genetiği değiştirilmiş, laboratuvar ürünü mutant görüntüsüne ise, dost canlısı bakışlar, tatlı gülümsemeler ve şirin duruşlar eşlik ediyor. Piccinini'nin işleri gücünü, bu yaratıklarla doğrudan fiziksel karşılaşmanın yarattığı gerilimden alıyor: Bu çirkin ama dost canlısı yaratıklarla karşılaşmanın doğurduğu çelişkili hisler aracılığıyla bizi, doğa/kültür, güzellik/çirkinlik-tiksinti ve ihtiyaç/lüks gibi sorgusuz sualsiz kabul ettiğimiz ikilikleri yeniden gözden geçirmeye çağırıyor. Tuhaflıklarına rağmen bu yaratıklar, çocuksu nitelikleriyle kaçınılmaz bir sempati, ilgi, şefkat, sevgi ve hatta onları kucaklayıp koruma isteği uyandırıyor.

Küratörlüğünü Başak Doğa Temür'ün üstlendiği Beni Bağrına Bas sergisi izleyiciyi, hem tanıdık hem de yabancı bir dünyaya yolculuğa davet ediyordu. Bu deneyim izleyiciyi şimdi ve burada olmaya, teknoloji, medya kültürü, tüketimcilik ve bilimle ilgili güncel tartışmalara odaklanmaya çağırıyordu. Piccinini, Arter'in bağımsız katlardan oluşan yapısına, mekânı üç duraktan oluşan bir yerleştirmeye dönüştürerek karşılık verdi: İyice ışıklandırılmış olan giriş katı, metaların parlak dünyası ve sanayi sonrası kentte gündelik hayatın doğası üzerine bir yorum sunuyor; hayali melez yaratıkların ve soyu tükenmekte olan türler için taşıyıcı annelerin yaşadığı birinci kat, çağdaş "doğa" kurgusu, doğadaki yerimiz ve onu kontrol etme çabamız üzerine düşünmeyi öneriyordu. Son olarak, yolculuğun en mahrem bölümü olan ikinci katta izleyici, herkesin uyuduğu bir evin içine; insan olmak, insanın yaratıları ve onlara karşı sorumlulukları üzerine tefekküre davet ediliyordu.



Piccinini, bu sergiyle bizi aile olmanın gücü üzerine düşünmeye çağırıyordu. Bu güç, kaynağını birbirimizi bağrımıza basmakta, diğerkâmlıkta, cömertlikte, bitip tükenmez bir sabırda, önyargısız olmakta, birbirimizin hatalarını, budalalıklarını ve çirkinliklerini kabul etmekte ve en katlanılmaz durumda bile birbirimize daha sıkı sarılmakta buluyor. Kendisiyle ve yaratılarıyla barışmak isteyenler için umudun anahtarlarından biri de burada yatıyor.

In Hold Me Close to Your Heart, Patricia Piccinini set in motion various mediums such as sculpture, installation, drawing and video in a compilation of her works from 1997 to the present.

In her works, Piccinini deals with various vital issues of contemporary life with reference to today's technologies, consumerism and the construct of nature. Her work addresses the ambivalent state of mind caused by opposing conventional wisdoms: on the one hand there is an abundance of "prophetic signs" indicating that we are approaching the "end time" and on the other the belief that science and its technologies will heal the world and make it a paradisiacal never-ending place. According to her, to accept that contemporary technologies are going to revolutionise our world and make it a better place is as "rubbish" as to claim these technologies in the least worthless. Mindful of the forces at play behind the shiny, seductive yet camouflaged perfection, she borrows its limitless polishing strategy and creates a similar aura, resulting in a quite unfamiliar "end product".

Through the puzzling appearance of these "end products" one of the antagonisms her works tackle is the "nature vs. culture" opposition. However, when the artist tackles this opposition, she focuses on contemporary constructs and their implications. She is interested in what constitutes "nature" for a "contemporary, movie watching, in-vitro fertilised mall-rat." Her creatures look often "abnormal", "unnatural" or "freakish". Their size, proportions, highly realistic fleshy finishes evoke a sense that they could have been evolved into a "normal" human or animal. Still, they seem to be genetically modified, lab-produced mutants, albeit with friendly eyes, cute smiles and adorable poses. The strength of Piccinini's work evokes this tension through direct physical encounters, as she brings the viewer face to face with hideous yet friendly creatures in an act that prompts us to reconsider the accepted binary oppositions of nature vs. culture, beauty vs. ugliness/disgust and necessity vs. luxury. Meanwhile, the infant-like attributes of these creatures immediately evoke an inevitable sense of sympathy, care, affection, love and even an urge to cuddle and protect them.

The exhibition Hold Me Close to Your Heart proposed an experience, a journey to another world: one that was simultaneously unfamiliar and strangely similar to ours. This experience encouraged the viewer to stay at this very moment to focus on the highly contemporary issues and debates around technology, media culture, consumerism and science. This journey encompassed Piccinini's response to Arter's multi-storey structure by treating the space as an installation that consisted of three distinct atmospheres to be experienced as a journey to another world. Brightly illuminated, the ground floor commented on the shiny world of commodities and the nature of everyday life in a post-industrial urban environment; the first floor was inhabited by invented hybrid creatures, surrogates for endangered species to explore further the contemporary construct of "nature", our place in it, and our attempts to control it. Finally, the most intimate part of the journey, invited the viewer into a homely setting on the second floor, where the residents are asleep and into a meditation on being human, on our creations and our responsibilities towards them.



In Hold Me Close to Your Heart, she led us to a state of contemplation, suggesting to remember and reconsider the power of being a family; a power which finds its source in holding each other close to our hearts; in altruism and generosity, inexhaustible patience, being unprejudiced and accepting of all failures, idiocies and ugliness, to hold together even in the most unbearable plight. It offers one of the many keys to hope for those of us wishing to reconcile ourselves with our creations.