Nevin Aladağ'ın Sahne başlıklı sergisi, Arter'in üçüncü katını bir serbest performans alanına dönüştürdü. Sanatçının çeşitli renklerde yapay saç kullanarak ürettiği ve her birini farklı bir sahne gibi tasarladığı birimler, hem sahne perdesi boyutlarına büyütülmüş saç modellerine, hem de saçtan yapılmış perdelere benziyordu. Aladağ, mekânın kendi ölçeğinden yola çıkarak her birini yaklaşık üç metre uzunluğunda ürettiği bu birimlere, yapay saç kataloglarındaki numune adlarına benzer "Sahne I, Camgöbeği" gibi isimler verdi.

Her ne kadar isimler doğrudan cinsiyetle ilgili ipuçları taşımasa da, uzun ve şekil verilmiş saçların ancak bir kadına ait olabileceği yönündeki yaygın varsayım, bu "Sahne"lerin belli yaş ve tarzlarda kadın karakterlermiş gibi algılanmalarına yol açabilir.

Öte yandan, kullanılan malzemenin yapaylığı, izleyicinin model ve renkler üzerinden yapabileceği çıkarımlara da gölge düşürür. İzleyici, bu serbest performans alanında isterse izleyen olma konumunu seçebiliyordu ya da bir adım öteye geçip izlenen olmayı tercih edebiliyordu ve kendine yakın bulduğu bir karakter/sahne'nin oyuncusuna dönüşebiliyordu.

Sahne'yi tek başına heykel, yerleştirme ya da performans olarak tanımlamak zor. Adıyla bir performans sahnesini ya da sahnelemeyi hatırlatan bu iş, malzemesi ve formu aracılığıyla kimliğin cinsiyet boyutuna da gönderme yapıyordu. Nevin Aladağ izleyiciye, cinsiyetin performatif yönleri üzerine düşünebileceği ve isterse sahneye çıkıp performansını gerçekleştirebileceği serbest bir alan açmayı amaçlıyordu.

Nevin Aladağ's "Stage" transformed Arter's third floor into an open performance area composed of stage units. These units consisted of approximately three-metre-long hairpieces produced using artificial hair of varying colours. Their scale was adapted to that of the exhibition space, which reminded the viewer simultaneously both of a hairstyle enlarged to the scale of a real stage curtain and of stage curtains made out of hair. Aladağ gave each of these stages names such as "Stage I, Sapphire Green" that resemble sample titles in artificial hair catalogues.

Although she refrained from providing clues regarding the gender of the "Stages", each of these might be perceived as female characters since long and well-coiffed hair immediately suggests the assumption of a female bearer.

On the other hand, the artificiality of the material casts a shadow over any possible inferences the viewer may carry out on the basis of their models and colours. The exhibition space became an open performance area where the visitor could have adopt the position of the viewer or could have taken a further step to become the viewed and could have performed the character/stage they feel familiar with.

Stage cannot be easily classified as sculpture, installation or performance. While the title conjures up a performance stage or the idea of staging, the work also refered to the idea of gender identity through its material and form. Nevin Aladağ thus opened a space in which the viewer could reconsider the performative aspect of gender and actively take to the stage to perform.