Arter, Yara başlıklı sergiyle, Belçikalı sanatçı Berlinde De Bruyckere'yi İstanbullu izleyiciyle tanıştırdı. Küratörlüğünü Selen Ansen'in üstlendiği sergi kapsamında, De Bruyckere'nin 1990'lardan bu yana gerçekleştirdiği heykel ve desenlerin yanı sıra, bu sergi için özel olarak ürettiği yeni işlere de yer verildi.

Berlinde De Bruyckere, bedenin ve varoluşun kırılganlığını açığa çıkararak "acı" ve "arzu" kavramlarına gönderme yapan heykeller ve desenler üretiyor. Sanatçı, heykellerinin üretiminde çoğunlukla balmumu, ahşap, bez, at derisi ve saç gibi malzemeler kullanıyor.

Yara sergisi, sanatçının en yeni yapıtlarından biri olan -009-, 2011–2012 başlıklı yerleştirmeyle açılıyordu. Arter'in giriş katında, konumlandırılmış bir camekânlı vitrinin içine yerleştirilmiş heykeller, renk, doku ve biçimleriyle bir yandan beden parçalarını, öte yandan ağaç dallarını andırıyordu. Camekânın içindeki etsi ağaç dalları, sergideki diğer işlerle beraber düşünüldüğünde; insan, hayvan ve bitki yaşamının ayrımsız ve eşit bir biçimde bir arada varolduğunu ve iç içe geçtiğini hatırlatıyordu.

De Bruyckere'nin Arter'de gösterilen yeni işlerinden, sergiye de adını veren Yara serisi ise, sanatçının İstanbul'daki bir kitaplıkta bulduğu, 1890'lı yıllara tarihlenen bir tıbbi fotoğraf albümünden ilham almıştı. Sergideki işler bir bütünlük içinde ve sanatçının biçimle doku arasında kurduğu diyalog sayesinde, "yara" fikrinin ve örüntüsünün somutlaşmasına katkıda bulunuyorlardı.

Çukurcuma Hamamı

De Bruyckere'nin sergi için ürettiği yeni işlerin diğer ikisi, bir 19. yüzyıl yapısı olan Çukurcuma Hamamı'nda gösterildi. Sanatçının işlerini yerel tarihi dokuyla etkileşim içinde sunma arzusu doğrultusunda Arter'e ilave bir sergi alanı olarak seçilen bu mekân, aynı zamanda bedenin temizlendiği, bir anlamda deri değiştirdiği bir yer olarak, sergideki işlerin imada bulunduğu temalarla yakından ilintili. Çukurcuma Hamamı'nda, De Bruyckere'nin İstanbul için ürettiği Akteon, 2011–2012 ve Etten Kemikteniz (İstanbul), 2011–2012 başlıklı iki işine Yara sergisinin bir parçası olarak yer verildi ve bu yolla, sanatçının pratiğiyle seçilen iki sergi mekânı ve yerel bağlam arasında organik bir kavramsal bağlantı kurulması amaçlandı.

Vincent Dunoyer'nin Performansları

Serginin önemli bir boyutu da, Fransız dansçı ve koreograf Vincent Dunoyer'nin sergi boyunca gerçekleştireceği performanslardı. Bedenin devinimi ve ifade diliyle yakından ilgilenen De Bruyckere, daha önce de dansçılarla model olarak beraber çalışmış ve bedenlerinin kalıplarını almıştı. Bu kez ise dansçıyı, sergi mekânındaki canlı ve hareket halindeki bedeni aracılığıyla yapıtının parçası olmaya davet etti. Dunoyer, Emanet başlıklı performansla bedenini ve Kibir başlıklı performans videosuyla bedeninin imgesini bir anlamda sergiye "emanet ediyor" veya "ödünç veriyordu". Masa üzerindeki, tekrarlanan hareketler üzerine kurulu performansıyla yaşayan bedeni mekanik ve otomatik bir bedene dönüşen Dunoyer, aynı anda hem özne hem de nesne haline gelerek kendi sanatsal jestini kurarken, heykelin hareketsizliğiyle kendi bedeninin hareketi arasında yoğun bir diyalog başlatıyordu. Dunoyer'nin performansı, Pazartesi ve Salı hariç her gün, saat 15:00 ve 18:30'da Arter'in birinci katında izlenebiliyordu.

In 2012, Arter hosted a solo exhibition by Flemish artist Berlinde De Bruyckere. Entitled The Wound, the exhibition was curated by art historian and theorist Selen Ansen.

Berlinde De Bruyckere creates sculptures and drawings that refer to suffering and desire, by revealing the fragility of the body and the vulnerability of existence. From her conceptual and abstract sculptures to her figurative works, the diversity of her forms build a continuity through the frequent use of materials such as wax, wood, fabric, horse skin and hair. The Wound presented, alongside sculptures and drawings the artist realised since the 1990s, a number of new pieces, which she had produced especially for the exhibition in Istanbul.

The exhibition opened with one of the artist's most recent works, -009-, 2011–2012. Installed on Arter's ground floor, the work consisted of a vitrine holding inside a bunch of sculptures which resembled simultaneously body fragments and branches of trees in their colours and textures. When perceived as a whole together with the other works, these fleshy trees that were displayed in a vitrine implied the indistinguishable and equal coexistence humanity, animality and plant life.

De Bruyckere's new series of works that lend their title to the exhibition, The Wound, was inspired by an old medical photography album (ca. 1890) the artist discovered at a library in Istanbul. The works in the exhibition contributed altogether to the embodiment of the pattern and the symbol of the "wound" through the dialogue the artist establishes between form and texture.

Çukurcuma Hammam

The two other new works De Bruyckere created for the exhibition were installed at the Çukurcuma Hammam, a 19th century hammam building, as part of the exhibition. This space had been included as an exhibition venue upon the artist's request, who wished to engage her work in a dialogue with the local historical context and architectural heritage. This additional exhibition site also referred to the idea of cleansing the body, rubbing off the extra layer of skin, which in a sense implies moulting. The two new works entitled Actaeon, 2011–2012 and We Are All Flesh (Istanbul), 2011–2012 were presented in this venue, establishing an organic conceptual connection between the artist's practice, the exhibition venues and the local spatial context.

Performances by Vincent Dunoyer

The exhibition also featured, as an integral element, performances by the French dancer and choreographer Vincent Dunoyer. Interested in movement and the expressive language of the body, De Bruyckere had worked with dancers before as models for moulding. This time, she had invited the dancer to become part of her work through the presence of his living and moving body in the exhibition space. Dunoyer thus effectively "lended" his body to the artist and to the exhibition with the performance entitled Loan and his image through his performance video Vanity. Through his performance on the table where the gestures were based on repetitions and seriality, the dancer turned the living body into a mechanical or automatic body. Becoming an object and a subject simultaneously, Dunoyer built his own artistic gesture from this "loan" and created an intense dialogue between the inertia of the sculpture and the movement of his own body. Vincent Dunoyer performed everyday except Mondays and Tuesdays, at 15:00 and 18:30, on Arter's first floor.