Bahar Yürükoğlu, sanatsal pratiğinde doğal ile yapayın uç noktalarını biraraya getirerek yeni mekânlar yaratıyor ve bu uzlaştırma arzusundan çıkan işlerine yeni-manzaralar (neo-scapes) adını veriyor. Karşıtlıkların biraradalığı bu mekânlarda rengi çekincesizce kucaklayan, malzemeye samimi bir değer veren bir yaklaşım ve oyuncu bir ışık kullanımı sayesinde izleyiciyi cezbederek içine çekip beklentileri ters yüz ediyor.

Devridaim, Bahar Yürükoğlu'nun 2015 yılında hem güneşin batmadığı yaz aylarında, hem de karanlığın bitmediği kış aylarında Kuzey Kutbu'na yaptığı seyahatlerdeki deneyimlerinden yola çıkıyor. İşlerinde renk, ışık ve ses ile kurgusal mekânlar yaratan sanatçı, bu sergide kutup bölgesinde gözlemlediği ikilikleri biraraya getiriyor. Sanatçı bu sergide kutup bölgesinde gözlemlediği varlık ve yokluk, geçmiş ve gelecek, doğa ve medeniyet gibi ikilikleri ele alıyor. Dairesel devinimler ve kaçınılmaz dönüşümler arasındaki çizgilerin bulanıklaştığı yerleştirme, fotoğraf ve videolarda izleyicinin algıları sınanıyor, nesne ile özne arasındaki ayrımın bir kenara bırakılması isteniyor.

Pleksidağ (2016) malzeme ve ışığın çok katmanlı bir şekilde üst üste binmesinden oluşan, video projektöründen gelen ışığın objelerin yüzeylerinden yansıyarak oluşturduğu, izleyici sarmalayan görsel bir bilmece. İki boyut ile üç boyut arasında gidip gelen bu geçirgen ve parçalarına ayrılmış buzul kütlesine eriyen buz sesleri eşlik ediyor.

Sanatçının duyumsal tecrübeyi kucaklayışı bunu izleyen, rakım değişikliklerinin izleyiciden yoğun bir çevresel farkındalık talep ettiği Pingo yerleştirmesinde katlanarak devam ediyor. Kuş sesleri, bir arabanın radyosundan yayılan belirsiz tekno müzik ve yürürken ayağın altında ezilen taze karın tanıdık sesinden oluşan bu işitsel manzara Kutup coğrafyasında olmanın kategorize edilemeyen, sanatçının "gelecekteki mükemmel dünya" olarak tanımladığı, doyma noktasına erişmemiş bir yeryüzü parçası ile kültürel bir ardiye olmak arasında kalmışlığını yansıtıyor. Bu iki yerleştirmeyi takip eden fotoğraflar, yüzeyi filtreler, yansımalar, ayrışmalarla karmaşıklaştırmak ve resim düzlemini çökertmek ve genişletmek suretiyle, fotografik imgenin sözde hakikat iddiasını delip geçiyorlar. Bu müdahalesiz göz aldatma egzersizleri aynı zamanda Kartezyen uzamın sınırlarını aşma çabasına işaret ediyorlar.



Serginin son bölümünde yer alan Seyrüseferci videosunda Gelecek Bitmiş ya da Sürekli Geçmiş Zaman'dan gelen bir kadın gezgin figürünü (flâneuse) doğada veya Svalbard yakınlarındaki Sovyet döneminden kalma maden kasabası Pyramiden'in iç mekânlarında dolanırken, ya da belki bir çeşit Kutup Ekspresi olarak görebileceğimiz bir otobüste giderken, doğrusal olmayan bir anlatımla izliyoruz. Törensel jestleriyle ve bıraktığı işaretlerle iletişim kurmaya dair umuda veya iz bırakma dürtüsüne beden veren bu figür, dünya devridaim ederken yaşamın dairesel hareketlerini taklit ediyor.

In her practice, Bahar Yürükoğlu brings together the extreme ends of the natural and the human-made, where the urge for reconciling the two creates new spaces that the artist calls neo-scapes. The coming together of these two binaries offer seductive compositions, in which an unabashed embracing of colour, a genuine appreciation of material and a playful use of light entice the viewer into a space where expectations can then be subverted.

Flow Through takes as its departure point Bahar Yürükoğlu's experiences during her travels to the Arctic Circle in 2015, both in the summertime, when the sun doesn't set, and during the winter months, when darkness prevails. In the exhibition, the artist creates fictional spaces based on the dualities she observed in the Arctic region; blurring the boundaries between presence and absence, past and future, nature and civilisation, as well as cyclical movements and inevitable transformations, these installations, photographs and videos test the viewer's perceptive capacities, and demand that the dichotomy between the subject and the object is set aside.

Plexiberg (2016) is a complex layering of material and light where the light emitted from the lens of the projector, bounces off of the surfaces of the physical objects, creating an immersive maze and a visual riddle. Playing heavily with the translation between two-dimensional and three-dimensional space, this deconstructed iceberg is accompanied by the sounds of melting ice from the Arctic.

The artist's embrace of sensory experience is further amplified in Pingo (2016), in which changes in floor elevation demand from the viewer a heightened awareness of the surrounding environment. The soundscape that alternates between birds chirping, the faint techno music from a car radio and the familiar sound of snow crushing under the weight of someone walking that accompanies this installation further simulates the uncategorizable geography of the Arctic landscape, between a desaturated terrain and cultural depository, which the artist characterizes as a "future perfect world." Yürükoğlu's photographs that follow these installations cut into the supposed fact of the photographic image by complicating it with filters, reflections, disjunctions, collapsing and expanding the picture plane. These unaltered exercises in trompe l'œil also signify an effort to overcome the limits of Cartesian space.

The coda of the exhibition is the non-linear video The Navigator, in which a flâneuse from the future perfect or the past continuous wanders in the natural landscape, the interiors of buildings in the deserted Soviet town of Pyramiden near Svalbard, or rides on the bus, perhaps a kind of figurative Arctic express. Her ceremonial gestures and primordial signals typify a striving for existential mark-making however transient, or a hope at communication, mimicking the cyclical motions of life, as we flow through.