Her şey düşer ve düşmeye devam eder.

Bu hiç değişmedi. Daha Newton sahneye çıkmamışken, yerçekimi evrensel bir yasa olarak ilan edilmeden önce de durum zaten buydu. Hâlâ da öyle. Düşüyorlar, demişti Lucretius, ve bununla elmaları, çekiçleri, binaları veya kuştüylerini kastetmiyordu; düştükleri görülemeyecek kadar ufak oldukları halde büyük maharetleri olan küçük parçacıklardan bahsediyordu; sanki kendi yıkımlarına doğru inişe geçmiş gibi aşağı yönelen, sonra da bilinmeyen bir nedenle indikleri bu yoldan biraz saparak birbirlerine rastlayan ve çarpışan, böylece görünür gövdelere kavuşan görünmez parçacıklardır bunlar.

Şeyler ve varlıklar için ortak ve sonlu bir alan oluşturan yerçekiminin yol açtığı sonsuz devinim, yaşayan ve yaşamayan, maddesel olan ve olmayan, dikey duran ve durmayan arasındaki hiyerarşiyi tamamen ortadan kaldırmasa bile, bozguna uğratma gücüne sahiptir. Bununla birlikte, düşme ve yükselmenin sonsuz döngüsü, tarihin ve varoluşun seyrini dikeylik ve onun iki karşıt kutbu (yukarısı/aşağısı) etrafında düzenlemeye devam ediyor.

Ama yolun hem bir inişi hem de bir çıkışı olsa da, son tahlilde hep aşağı gidiyor olmalıyız. Aşağıya inerken kendimizle birlikte kaldırmayı, yükseltmeyi, olduğu yerde tutmayı ya da salt düşmekten korumayı beceremediğimiz canlıları, maddeleri, gayrimaddi şeyleri, sözcükleri, düşünceleri, duyguları, hatıraları da aşağıya sürüklüyoruz demektir.

Şimdi tüm bunlar tamamen aynı düzlemde gerçekleşiyorsa, ve yine başka bir yere değil aslında sadece buradan buraya düşüyorsak, uçma ve yükselme yanılsamasını sürdürmenin yolu nedir?

"Yerçekimi" ve "ağırlık/vakar" kavramları etrafında geliştirilen Her Düşenin Kanadı Yoktur sergisi, düşme eylemini fiziksel bir düşüş, beceriksizlik ya da yetersizlikten kaynaklanan bir sonuç veya kötü yazgının/lanetin getirdiği kaçınılmaz son gibi ilk çağrışımlarının ötesine geçerek ele alıyor. Her şeyin her an düştüğü ve düşmeye devam ettiği fikrinden hareket eden sergi, bir toz zerreciğinin onu yere inmeye zorlayan kaderiyle dilimizin ucundan dökülüveren sözcüklerin kaderini birbirine bağlayan ortak bir koşula işaret ediyor ve maddesel olsun ya da olmasın her şeyi düşmeye zorlayan bu ortak zeminde, beklenmedik ile sıradan olanı birbirine bağlayan baş döndürücü bir hareketin üretici gücünü açığa çıkarmayı amaçlıyor. Sergiye omurgasını veren düşme eylemi, gerçekliğin yüceltilmesine dayalı bir sanat geleneğinden uzaklaşarak, yüzeyle meşgul olan ve dipte olmayı kabullenen bir sanatsal jestin izini sürmeyi mümkün kılıyor – daha iyi düşebilmek ve yenilebilmek için.

Yükseliş ve düşüş arasındaki dengeye odaklanan sergi, en kişisel izleklerden tüm beşeri yapı(t)lara, hatta toplumların seyrine uzanan bir ölçekte çöküşün sürekliliğini araştırıyor. Yerçekiminin gücünü açığa çıkaran sergideki işler, kendi zamanlarına tanıklık eden ve mit kökenli gelenekten uzak yükseliş ve inişler sunarak tüm zamanlara ait ve tarihsel sınırları aşan bir dinamiği bağlam içine yerleştiriyorlar.

All falls and keeps falling.

That hasn't changed. This was already the case before Newton came on the scene, before the call of the ground was established as a universal law. It still occurs. They fall, says Lucretius as well – not about apples, hammers, buildings, or feathers, but particles too small for the eyes to notice their descent and yet capable of great feats; invisible particles leaping downwards as if charging towards their destruction, then swerving a little from their downward trajectory, due to an unknown cause, meeting and colliding, and forming visible bodies.

In this ground common to things and beings, a movement which knows no boundary on this finite plane, has the power to disturb, if not suspend, the established hierarchies between the living and the inert, the material and the intangible, that which stands vertical and that which does not. In the meantime, the cycle of rise and fall continues to organise the course of history and worldly existence around an inescapable verticality with its two opposite poles.

But if there is only a way up and a way down, so then, we must be going down eventually. And as we go down, we are bringing down with us the living, the tangible and immaterial edifices, words, thoughts, feelings, memories, which we can't manage to raise, elevate, keep intact or simply preserve from decline. Now, if all this happens on the same plane, if to go up is no more than a little shorter or longer than to go down; if, again we fall nowhere else but from here to here, how do we sustain the illusion of flight and elevation?

Revolving around the notions of "gravity" and "gravitas" the exhibition Not All That Falls Has Wings investigates the act of falling as more than a mere curse or a sign of impotence. Provided that all falls and keeps falling, the movement here points to a shared condition that ties the destiny of a dust particle with that of a word on the tip of a tongue. In this ground common to things tangible and ethereal, the exhibition seeks to highlight the productive force of a disorientating movement that bridges the unexpected and the mundane. Breaking from artistic conventions that are based on the sublimation of reality, falling makes it possible to trace an artistic gesture which creates the conditions for dealing with the surface, and coming to terms with the bottom – for falling and failing better.

Focusing on the equilibrium between rising and falling, the exhibition explores the permanence of downfall that affects individual trajectories, the products of human endeavour both artistic and physical, and even the course of societies. The works in the exhibition manifest the invisible forces of gravity working on small and large scales, and contextualise an all-time, trans-historical dynamic by offering post-mythical ascents and descents that are "contemporary" in the way that they bear witness to their own zeitgeist.

Bas Jan Ader
Phyllida Barlow
Cyprien Gaillard
Ryan Gander
Mikhail Karikis
Uriel Orlow
VOID
Anne Wenzel