5 Kişilik Bufet Deniz Gül'ün 5 kişi tarafından icra edilmek üzere yazdığı şiirsel bir metinle başlayan; şimdi bu metinden yola çıkarak Arter'de mekânsal karşılıklarını arayan; ve ileride bestelenerek müzikal bir sahne performansını da bünyesine alıp genişlemesi hedeflenen çok etaplı bir projeydi. Deniz Gül, 5 Kişilik Bufet metninde, medyadan, sokaktan ve kendi iç sesinden hatırlayabildiği, çoğu belleğin süzgecinde deforme olmuş kelimelerden oluşan bir dilsel hafızayı, 5 mobilyada bedenleşen 5 kişinin sesine ve performansına açıyordu. Sergi bağlamında dilden ve sesten bağımsızlaşarak mekânda yeniden kurulan; ifadesini önce dilde bulmuş olan bir hissiyatı sergi mekânında görünür kılan projenin ana gövdesini, sanatçının yerleştirdiği mobilyalar ve mekâna giydirdiği camlar oluşturuyordu.

5 Kişilik Bufet sergisinin mobilyaları (Vitrin, Gardırop, Odalaştırılmış bir Kapı, Kasa ve Tabut) izleyiciye içlerini açmak, aralık kapılarından içeri girenlere kendi "iç"leriyle yeni bir "dış" oluşturmak üzere mekânda yanyana dizilmişlerdi. Metin ne kadar gürültülü ise, mobilyalar o denli sessiz.

Sergi mekânına giren izleyiciyi, sırtları kapıya (izleyiciye), yüzleri pencereye dönük karşılayan bu 5 mobilya, sanki bir sokakta yanyana dizilmiş binalar gibi, sergi mekânının içinde yeni bir dışarısı oluşturmaktaydı. Sanatçının, içlerini bazı obje ve malzemelerin yardımıyla başkalaştırdığı, dış görünüşlerine ise neredeyse müdahale etmediği, ilk bakışta kendilerinden başka bir şeyi temsil etmeyen bu mobilyalar, ev içinde alışık olduğumuz yerleşim düzenine uymayan doğrusal dizilişleriyle, daha çok bir caddenin ya da meydanın kamusallığını çağrıştırıyor, birer anıt-nesne olarak karşımıza çıkıyorlardı.

Deniz Gül, ev içine ait bu mobilyaları kendi anıt-nesneleri olarak yerleştirmesinin merkezine alırken, dışarısı ile içerisi arasındaki gerilim ve geçişkenlikten beslenen yeni bir alan açıyordu. Örneğin vitrin içlerinde görmeye alışık olduğumuz kadeh, şekerlik gibi objelerden yola çıkarak pencerelere uygulanan kesme cam motifleri, "iç"in "dış"a, mahremin kamusala doğru genişletilmesine hizmet ediyordu. Sokaktan sergi mekânına taşıdığı dükkan kepengi ise, bu kez dıştan içe doğru bir istilanın simgesine dönüşüyordu.

Deniz Gül, 5 Kişilik Bufet'in mobilyalarını buluşturmak, onlar için bir diyalog alanı açmak için mekâna sıradışı bir masa yerleştirdi. Kamusal alandaki süs havuzlarından esinlenen bu büyük ve yuvarlak masa, ortasındaki haznede kaynatılan ve gün boyu koyulaşıp yoğunlaşan sütün kokusunu diğer tüm mobilyaların üzerine yayarak, mekânı kendi büyüsü altına alıyordu.

5 Kişilik Bufet'in mobilyaları insanı kendi derinliklerine doğru açar ve bireysel ve toplumsal belleğimizde saklı duranları dışarı salıverirken sergi mahrem, kendi içine kapalı küçük mekânların klostrofobisi ile dışarı çıkmanın, kendi içinden dışarı taşmanın agorafobisinin bir arada yaşandığı bir deneyim alanı yaratmayı amaçlıyordu.

5 Person Bufet was a multi-phase project that started out with a text Deniz Gül wrote to be performed by 5 people; now seeking its spatial counterparts at Arter; and envisioned to be composed to incorporate a musical performance later on. In the text, Deniz Gül has opened a linguistic memory to the voices and performances of 5 characters embodied in 5 pieces of furniture, using words that she could remember from media, from the streets and from her inner voice—words mostly deformed through the filter of memory. Liberated from sound and language to be reconstructed in the context of the exhibition, the project's main body was shaped by the furniture installed in the exhibition space and the window glasses Gül frames the space with, thus rendering visible a feeling that was first expressed in language.

The furniture of the 5 Person Bufet installation (Vitrine, Closet, Safe, Coffin and a Door turned into a room) was lined up in the exhibition space to welcome the audience, to create a new "outside" with their own "inside" for those stepping in through half open doors. As loud as the text is, the furniture is just as silent in turn.

These 5 pieces of furniture, which met the audience facing the window (their backs to the viewer), created a new outside within the exhibition space with a layout recalling buildings lined up on a street. These pieces of furniture, which the artist intervened their interior with the help of some objects and material, yet made almost no changes on their appearance, represented nothing but themselves at first glance.

Through their linear arrangement they diverged from the set up we are accustomed to from our homes and they evoked rather the publicness of a street or square, confronting us as monument-objects. As Deniz Gül placed the furniture as her own monument-objects at the centre of the installation, she opened up a space fostered by the tension between the outside and the inside and the transitivity between them. For instance, the cut glass motifs inspired by glassware that are usually displayed in vitrines and applied to the windows served to expand the "interior" to the "outside", the private to the public. Similarly, the shutter Gül transfered from the street into the exhibition space stands for an invasion from outside to the interior.

Deniz Gül employed a quite unusual table almost trying to create a platform of dialogue for her furniture. Inspired by the fountain pools in public domain, this large and round table enchanted the entire space while the milk boiling at its centre thickens and spreads its scent all over the furniture as the day wears out.

As the furniture of 5 Person Bufet led the viewer into his/her own depths, they released what has been hidden in the personal and social memory. 5 Person Bufet created a unique space where the claustrophobia of introvert, small spaces and the agoraphobia of getting out, of overflowing oneself coexisted together.